بازار هنر «آرمُری» امسال توجه ویژه‌ای به هنر دست‌کم‌گرفته‌شده‌ی مدرنیست‌های زن و هنر معاصر چین داشته‌است. آرمری نشان روشنی‌ست از دست‌درازی‌های بازار به آکادمی و این‌که چگونه کوشش‌های سطحی برای بازتعریف تاریخ هنر در چارچوب‌های مالی محض صورت می‌گیرد.
حسین ایالتی
«ما چیزی را به نیویرک نشان خواهیم داد که خواب آن را هم ندیده است»؛ این سخن تاریخی «والت کون» یکی از برگزارکننده‌های نخستین نمایشگاه «آرمُری» (زرادخانه) در سال 1913 است. آن‌چه نیویرک خواب‌اش را هم نمی‌دید پس از صد سال الگوی اسمی بزرگ‌ترین نمایش سالانه‌ی هنر مدرن نیویرک باقی مانده است.بازار هنر آرمُری امسال در کنار بازتاب همیشگی این هنر، دو تمرکز ویژه در دو اسکله‌ی خود دارد؛ یکی هنر دست‌کم گرفته‌شده‌ی زنان مدرنیست و دیگری هنر امروز چین.
در تلاشی خنده‌دار، آرمری نشان روشنی‌ست از دست‌درازی‌های بازار به آکادمی و این‌که چگونه کوشش‌های سطحی برای بازتعریف تاریخ هنر در چارچوب‌های مالی محض صورت می‌گیرد. در نمایش امسال 205 گالری مشهور و گاه گم‌نام جهان در دو اسکله حاضرند. مثل بخش‌های مختلف «وال‌مارت»، 59 گالری در اسکله‌ی 92 کارهایی از هنرمندهای «مدرن» («تاریخ‌هنری»، «مهم»، «استاد بزرگان» یا چیزی شبیه به این تعبیرهای بی‌معنی) را می‌فروشند؛ از «آرثر داو» گرفته تا «میکل‌انجلو پیستلتو» در این بخش ارایه شده‌اند. 164 گالری در اسکله‌ی 94 کارهای هنرمندهای «معاصر» جهان («نسل نو»، «در حال ظهور»، و تعبیرهای بی‌معنی دیگری مانند آن) را نشان می‌دهند.
«سوزِن هریس» در چهار بخش سالن نخست، مجموعه‌ای شامل 35 طراحی از هنرمندهای زن مدرنیست را، هم‌چون «لیندا بنگلیس»، «لوییز بورژوا»، «هلن فرنکن‌ثالر»، «اِوا هِس»، «لی کرَزنِر»، «جُرجا اُکیف»، و دیگران ارایه کرده است. هریس در گفت‌وگویی، خود را در مواجهه با پرسش بازنمایی هنرمندهای زن در تاریخ هنر مردد می‌داند: «هم من و هم پت [پت هرن از بنیان‌گزارهای بازار در1994] در حرف‌زدن درباره‌ی وجه زنانه تردید داریم. باید گفت، «نمایشگاه‌گردانی» این بخش بیش‌تر به ترفندهایی جدید برای فروش شبیه‌اند تا ارایه‌ا‌ی روشنگر.
تمرکز ویژه‌ای بر هنر امروز چین نیز دیده می‌شود. «فیلیپ تینری» نمایشگاه‌گردان این بخش از سالن هنر امروز، هنرمندهای منتخب خود را به سه دسته تقسیم کرده است: هنرمندهای نسل جوان پس از مائو، هنرمندهای نسل‌های گذشته، و همین‌طور نمایش ویژه‌ای از کارهای «شو جِن». شو جن هنرمندی‌ست که تینری او را در جلوی صف هنرمندهای نسلی می‌بیند که هویت چینی را به مثابه‌ی بخشی از یک گفت‌وگوی جهانی بزرگ‌تر قرارمی‌دهند.
او برای این نمایش یک اینستالیشن به نام «کنش خودآگاه» با ترکیبی از رسانه‌هایی چون نقاشی، عکس، مجسمه، هنر اجرا، و رسانه‌های ترکیبی دیگر ساخته است. مکعبی با ضلع 3متر که در آن 50 شی غول پیکر به وسیله‌ی دو اجراگر پنهان‌شده به بالا پرتاب می‌شوند. چیزهایی غیرطبیعی از یک مجسمه‌ی نازک که مدلی از میدان «تیانان من» است گرفته تا نیم‌تنه‌ی ون‌گوگ و بیننده‌ها تنها یک یا دو ثانیه فرصت دارند تا آن‌ها را ببینند. جن این اثر خود را در نقد مکاره‌‌هایی مانند آرمُری می‌داند، نه در تجلیل از آن‌ها: «فکر می‌کنم این اثر هنری در برابر پشت‌صحنه‌ی این نمایشگاه کامل می‌شود. زیرا مردم در نمایشگاه‌های بزرگ خیلی سریع حرکت می‌کنند تا تنها مروری بر کارها داشته باشند».
نخستین «نمایش آرمُری» به دلیل کمبود مکان مناسب و بودجه در یک اسلحه‌خانه برپا شد و هدف‌اش را «رهبری سلیقه‌ی عمومی مردم به‌جای پیروی از آن» اعلام کرد. در نمایشگاه اصلی، شاهکارهای هنر آوانگارد اروپایی از امپرسیونیست‌ها گرفته تا کوبیست‌ها و دیگران در کنار کارهای هنرمندهای جوان امریکایی قرارداده شد. سپس در سال 1994 بازار هنر آرمُری توسط چهار دلال هنری به نام‌های «کالین دو لند»، «پَت هِرن»، «مثیو مارکس»، و «پاول مُریس» بنیاد نهاده و به‌افتخار نمایشگاه تاریخی 1913 نام‌گذاری شد. از آن پس، هر سال اسکله‌های متروک رود هادسن در ماه مارس بستر برپایی این بازارند.
