رویکرد فمینیستی به تاریخ هنر به اندیشه ای استناد میکنه که بر پایه اون، جنس در فهم آفرینش و محتوا و تکامل هنر، عنصری پایه ای به حساب میاد. مورخان فمینیست هنر مثل اونهایی که از مارکسیسم تاثیر گرفته بودن، با شکل گرایی مخالف بودن چون از دید اونها، آثار هنری و خود هنرمندان، زمینه ی فرهنگی روزگار خودشون رو بازتاب میدادن. بر پایه ی بینش فمینیستی، هنر و هنرمند رو نمیشه جدا از اون زمینه درک کرد. چالش فمینیستی دو گانه است: از یک طرف شیوه های مورد تبعیض واقع شدن زنان ، هم در مقام هنرمند و هم در مقام موضوع هنر در نظر گرفته میشه و از طرف دیگه، مورخان فمینیست هنر در فاش کردن آگاهی ها در مورد سهم مشارکت زنان ، هم در مقام هنرمند و هم در مقام پشتیبان، عامل های موثری بودن .

فمینیست ها نشون میدن که مردها کلن دستیابی بیشتری به امکانات تعلیم و تربیت هنری داشتن و رسمن تصویر زنان برهنه از روی مدل، برای زنان نقاش ناپسند شمرده میشده. علاوه بر اینها، زنان؛ گذشته از چند استثنا ، از دانشگاه هایی که از سده ی شانزدهم در اروپا بنیانگذاری شدن به دور نگه داشته میشدن و بحث فمینیست ها اینه که زنان همیشه در یک نور پردازی منفعل یا منفی نقاشی شدن که گزینش مضمون های معین ادبی و شمایل نگاشتی بر اون تاکید گذاشته میشده.

ادامه مطلب...